Mayroong Kayo, Habang Walang Tayo

Ang Spoken word poetry na ito ay para sa mga tao na pinili ang sumugal at bumitaw sa relasyong wala namang kasiguraduhan. Masakit pero iyon ang dapat gawin , dahil iyon ang nararapat.

“Mayroong Kayo, Habang Walang Tayo”

Spoken Word Poetry ni Elai Arong

 

Kilala na kita noon pa.

Crush pa nga kita ng una kitang makita.

Minsan pa ay hiniling ko na sana kahit sa ilang segundo ay makausap man lang kita.

Pero sadyang kay ilap ng tadhana,

kasi kahit anong gawin ko ay hindi mo man lang mapansin-pansin ito sinta.

Nagtiya-t’yagang pasulyap-sulyap nalang ako sa gawi mo.

Ang matitigan ka ay saya na ang dulot sa dibdib ko.

Makita kang nakangiti ay walang paglagyan ang tuwa sa puso ko.

Ewan ko ba kung anong meron sa mga ngiti mo,

na sa tuwing masisilayan ko ay ibang tama ang epekto sa akin nito.

Malalagyag na yata ang mata ko sa kakatitig ko sa’yo.

 

Magkokolehiyo na nang muling tayong nagkatagpo.

Nang ang landas mo ay nagawi sa landas ko.

Nawala ka kasing bigla ng maghayskul ako.

Ang pag-aakalang isip batang pag-ibig na nilimot ko,

ay biglang bumalik at muling gumising sa diwa ko.

 Muling yumabong at hindi na maalis-alis sa sistema ko.

Hindi ko alam pero iba ang dulot nang muling pagkikita nating ito.

Nababalisa ang isip ko at nanaisin nalang palagi ang presensiya mo.

 

Isang araw naging mabait ang tadhana sa panig ko.

Napabaling bigla ang swerte sa gawi ko.

Isang insidente ang naging dahilan ng paglalapit ng landas mo sa landas ko.

Nakawala ang pana ni Kopido pumunta sa tabi mo, nagbukas ng pinto at ako’y napalapit sa’yo.

Naging magkaibigan tayo at muling nag-umpisang mahulog muli ang puso ko sa’yo.

Sino ba naman kasing dilag ang hindi iibig sa bawat ipinapakita mo?

Kay lambing mo at pinaramdam mo sa’kin kung paano ang maging espesyal na tao sa tabi mo.

'Yong tipong pinapangiti mo ang araw ko kahit na may iniindang problema ako.

'Yong wala lang sa’yo kahit nababawasan na ang oras mo habang kasama ako.

'Yong nakokompleto mo ang araw ko kahit na magulo ang buhay ko.

Oo, oo napapasaya mo ako sa simpleng pagpapatawa mo.

Kung papaano mo nahuhuli ang kiliti ko sa mga simpleng hirit mo.

Sa kung papaano mo natitiis ang ugali ko kahit hindi naman kagusto-gusto.

Yung handa kang lisanin ang bahay niyo kapag may problema ako.

Yung natitiis mong pakinggan ang mga walang kwentang bagay patungkol sa buhay ko.

Yung palagi kang maaasahan sa mga oras na kailangan ko ng balikat na masasandalan.

Yung palaging bukas ang buhay mo kapag kinakailangan ko ng matatakbuhan.

At higit sa lahat yung bawat paghawak mo sa kamay ko na halos ayaw mo ng bumitaw kapag kasama mo ako.

Kay saya! Kaya saya at walang paglagyan ang tuwa sa puso ko.

 

“Espesyal ako sa’yo.”, yan ang sabi mo nang itanong ko minsan kung anong meron tayo.

Nang magtaka ako kung bakit ang lambing mo.

Noong araw na sinabi mo ang katagang iyon ay naging panatag ang loob ko.

Naging panatag ang loob ko kahit ang espesyal na sinabi mo ay hindi ko mawari kong talagang totoo.

Nagkaroon ng patutunguhan ang dating malabo na estado ng pagtitinginang mayroon tayo.

Hindi mo man tuwirang sinambit ang salitang gusto mo ako,

o di kaya’y mahal mo ako ay umasa ako,

Umasa ako kasi ang sabi mo ay espesyal ako sa’yo.

Umasa akong mayroong tayo, sa pag-aakala ko.

 

 

 

Ang araw ay naging Linggo.

Ang Linggo ay naging buwan.

Hindi ko alam kung ilang buwan nagtagal ang ganoon nating pagtitinginan.

Hindi ko na binilang kung gaano katagal, kasi ang bawat araw na kasama kita ay taon taon na sa akin ang bilang.

 

Tumagal tayo sa ganoong kalagayan, espesyal ka sa’kin at ganun din ako sa’yo hirang.

Walang nag-abala sa atin na linawin ang lahat lahat ng sa’tin ay pinagsamahan.

Wala, ayoko ko ring manggaling sa akin mismo ang mga katagang iyan.

Ang mahalaga kahit malabo para sa iba, sa akin ay malinaw kasi ang sabi mo, espesyal ako, di ba?

 

Isang araw ay nagising ako, nagising na hindi ko na nakikita ang pagkislap sa mga mata.

Ikaw na kahit alam kong mayroon ng nanlalabo ay nagpapakapipi’t bulag ako.

Ikaw na matamlay habang kasama ako.

Natatakot ma’y, umaasa pa rin ako.

Kahit anong iwas at pagbaling ang gawin ko ay maya-maya’t matutulala nalang ako.

Biglang niyayari ang kinatatakutan pala-palagay,

magtatakang bigla dahil malimit nalang ang mga araw ng ating pagkikita.

Ngunit pinilit kong huwag mangamba,

Pinilit kong huwag mangamba!

Pinilit ko kasi ang sabi mo naging abala ka lang sa mahalagang bagay sinta.

Inintindi kita kahit ang alam ko’y kay linaw-linaw na.

Inuunawa kita kahit na alam kong wala naman talagang tayo sinta.

Kasi akala ko,ang akala ko ay may pagkakaintindihan na sa ating dalawa.

Isinawalang halaga ang sabi-sabi ng iba dahil may tiwala ako sa’yo sinta.

Pinalagpas ang pananabik na makita ka,

 Nagtitiis sapag-aakalang para sa ikabubuti mo lang talaga.

 

Isang araw, ako’y nagawi sa bahay na iyong tinitirhan.

Pumasok akong bigla kagaya ng aking nakagawian.

Sabay pumunta sa kwarto mo at kumatok sa nakabukas na pintuan.

Pinihit ang pinto dahil hindi ka man lang nag-abala na ako’y pagbuksan.

Natulog ka pala habang may ginagawa sa mesang iyong kinasasandalan.

Kahit na nais ng mga mata ko ang ika’y titigan,

 ay inagaw ng pansin ko ang isang kahon na nasa iyong kandungan.

Kahon ng Pagmamahal ang nakasulat sa bahaging harapan.

Alam kong mali!

Alam kong mali ang makialam,

Alam kong mali ang pakialaman ang mga bagay na pribado sa’yo,

Pero nagawa kong agawin ang kahon na ito mula sa mga kamay mo mismo.

Sinumulang buksan at basahin ang unang sulat sa harap mo.

Sinumulang halungkatin ang bawat liham na galing sa kanya, galing sa’yo.

Ninanamnam ang bawat pahayag na sinulat mo.

Titig na titig sa larawan na kalakip nito habang magkasama kayo.

Hanggang sa namasa nalang bigla ang mga mata ko.

Tumulong bigla ang walang tigil at pigil kong pagluha.

Hindi namalayan na ang hindi inaasahang pahayag ay tuluyang ko na palang nabitawan.

Tumalikod akong bigla at humikbi sa walang pagtahan.

Nagising kang bigla na hindi ko inaasahan.

Nakita mo na ang mga sulat na aking tangan-tangan.

Nagtaka ka, sabay hablot sa mga bagay na pag-aari mo hirang.

 

Tinanong kita ng ilang beses patungkol sa aking nabasa’t natuklasan.

Tinanong kita kahit alam kong wala akong karapatan,

Dahil wala naman talaga akong karapatan!

Tinanong kita, ngunit ang simpleng sagot na nais kong marinig mula sa’yo ay hindi mo mabitawan.

Imbes na sagot ang itugon mo ay tumitig kang bigla sa kawalan

  Biglang tumitig sa akin at humihingi ng kapatawaran.

Sa mga oras na iyon ay wala na akong maisip naidadahilan.

Ngumiti akong bigla habang hinablot ko ang iyong unan.

Dagli-dagling nagbabalat-kayo na parang walang pakialam.

Pinunasang bigla ang nagbabadyang mga luhang kanina pa hindi tumatahan.

Inaaliw ang sarili na kahit may sakit na dinaramdam.

Hindi ko mapanindigan, hinding-hindi ko mapanindigan kasi wala naman akong karapatan.

Nag-iisip nalang ako bigla at iniba ang usapan.

 

 Abala ka pala sa kanya na tinuturi mong mahalagang bagay sa buhay mo.

Oo nga pala, sino ba naman ako para magselos at masaktan ng ganito?

Isang hamak na espesyal lang na tao ang sa’kin ay turing mo.

Wala naman akong panama sa taong gusto mo,

Mali! sa tao palang mahal mo, siya na mahal, habang espesyal lang ako sa’yo.

Naisip ko, ano nga ba ang kaibahan ng gusto sa salitang espesyal lang?

Sino nga ba ang mas mahalaga at mas matimbang?

Hindi! hindi ko na dapat itanong iyan, kasi alam kong masasaktan lang ako sa magiging kalalabasan.

Na ang salitang mahalaga ay iba sa katagang mahal,

Na kahit saang anggulo man tingnan,

mas matimbang ang salitang mahal kaysa sa mahalaga lang,

na ang salitang espesyal sa’yo ay mahalaga lang.

na ang katagang siya ay ang nilalaman ng iyong puso’t isipan,

na habang inaalala kita ay siya ang inaalala mo hirang.

 

Masakit pero yan ang totoo.

Ang katotohanang espesyal lang ako sa’yo ay mananatiling bahagi nalang ng pahina ng buhay ko.

Espesyal nga ako at mahalaga sa buhay mo,

Espesyal na ayaw mong mawala sa’yo, sa piling mo,

pero hindi mo naman mabigyan ng rason para manatili sa tabi mo.

Kasi ako na taong higit sa espesyal ang turing sa’yo ay walang paglagyan diyan sa puso mo.

Na ang ikaw at ako ay malabo ng magkatotoo.

Na ang salitang tayo ay walang puwang sa mundo mo.

 

 

Tayo, apat na letrang malabong magkatotoo,

Kasi sa mundo mo mayroong ikaw pero walang ako.

Na ang salitang tayo ay gawa-gawa lang ng isip ko.

Na ang ang katagang tayo ay mananatiling pangarap na kailanma’y hindi ko maaabot.

At ang dating ikaw na hahanap-hanapin palagi ng aking mga mata ko ay magiging bahagi nalang ng nakaraan ko sinta.

Ang ikaw na lagi kong maaalala sa tuwing gigising ako sa umaga,

Ikaw na nais kong makasama,

 

 

  

Ikaw na inaasam kong aking hangganan,

Ikaw na karerang nais kong mapanalunan ,

Ikaw na akala ko ay aking hantungan ay isa nalang kabaliwan.

Na ang mayroon tayo hanggang sa espesyal lang.

Na ang ninais ng puso na pagmamahal ay wala ng paglagyan.

Kasi siya sa buhay mo ay may kalagyan.

Na ang ikaw at ako ay mananatiling nakabaong patlang.

Na ang salitang ikaw ay kanya, Walang tayo sa mundo mo sinta,

Dahil ang totoo habang pinapangarap ko na mayroong tayong dalawa,

 Ay may mabubungot nagigising sa aking pagtulog sinta,

Mahimasmasan at matatauhan na siya ay mahal mo,

Na siya ay ganoon din sa’yo.

Na mayroong kayo,

Mayroong kayo, habang walang tayo.

Author's Note