Anaç ihtiyaçlar bütünü

Ne ben gecenin birinde yataktan düşecek, ne de gözlerim bir merak açılacak. Kitabıma baktım, sahibim belli, sonuna … lüzum yok. Sahabetten aciz insanoğlunun vaadi, egzoz kahvesi semasını değil, senin çehresi geniş kucağını düşledim ben. Kanımın, canımın davası vekillerine kör sağır kesildim, ittim elimin tersiyle. Sen varsın ve onların yeri belli, o çok bereketli topraklarının dibi. Sevgili niyetleri nereye, sen beni mesut etmiştin bir kere. Kanıma bir düzine çiçek ektim, kendimi çektim. Uzattım vekaletimi ... senin orak ellerine. Sen ne kadar hoyrattın, ben o kadar büyüdüm... Çocukları sever miydin, ben bir ayrı olarak, bunun merakına kapıldım. Cüssem ağırlaştı, ilk sen farkına vardın, bunun şefkindeyken bir anda telaşa kapıldın; kucağın genişler miydi? Pürüzleştikçe cildim, ikimiz de avunduk bununla; irtibatımızı besliyordu ya. Omuzlarım aşağı çekildi, bana atfedilen bu çirkin yüzlü yük neydi? Değişimin kablü, esası senin sınırlarında mıydı? Tam da doğuma, doğuşa övgüler düzmeye hazır birileri için, tam da benim gibi.