suchy poemat narcyza

właśnie umieram w twoim wazonie

pośród pożółkłych narcyzów

a ty nic

dzielę ich los od urodzenia

aż do tej chwili

gdy przestanę cieszyć twoje okoliczności

ale na razie dumnie i prężnie się starzeje

z pewnością zazdrościsz mi mojej gracji i hartu ducha

moja głowa wciąż pnie się do góry

na przekór ostateczności

choć tak mówiąc między nami

już zanim włożyłeś mnie do wazonu

mój los był przypieczętowany

jutro albo może pojutrze

jak Bóg da albo " co bardziej prawdopodobne " zmęczysz się mną

pozbędziesz się mnie na zawsze

i bez żalu wrzucisz mnie w ciemny kąt

ale jeszcze dziś

gdy patrzę na ciebie jak zaczynasz nowy dzień

zazdroszczę ci zazdrością krystalicznie czystą

namacalną

ale na bunt

jest już za późno

bo i tak już nic nie zmienię

a mój pusty szloch

gdy stoje w trzydniowej wodzie

i tak nie dotrze do twoich wysokich uszu

Torquay 21.02.2010