Een Ara in de Slaapkamer

This is written in Dutch. I'll be trying to write in English from here on.

24 Maart �" een papegaai in de slaapkamer

Het wordt tijd dat ik weer eens wat woorden op papier zet. Sinds die papegaai mijn kamer binnen vloog is mijn verlangen om te schrijven minder geworden. Het was ongeveer een week geleden. Ik lag rustig te slapen toen er opeens een rode ara door het raam mijn kamer binnen vloog en in het venster ging zitten. Het geluid wekte me en ik keek verdwaasd op toen ik hem zag zitten. Zijn spanwijdte was meer dan een meter en hij had prachtige gekleurde veren, rood en groen en geel en zelfs een paar blauwe in zijn staart. Hij draaide zijn hoofd iets naar rechts zodat zijn linkeroog op mij gericht stond. Ik rekte me uit en ging rechtop in bed zitten. Zijn zichtbare oog volgde elke beweging die ik maakte nauwkeurig.
‘Wat doe je hier?’, zei ik slaperig. ‘Een slaapkamer is geen plaats voor een papegaai!’
‘Wat doe je hier, wat doe je hier’, kopieerde de papegaai zoals papegaaien doen. Er klonk spot in zijn stem. Hij gooide zijn hoofd een stukje achterover en maakte een geluid alsof hij gniffelde. Nee, niet alsof. Deze papegaai lachte mij uit, daar was geen twijfel over mogelijk.
Plotseling zei de papegaai: ‘jij bent wel een rare. Ik weet toch wel dat een papegaai hier helemaal niet thuis hoort. Een papegaai die een slaapkamer in vliegt doet dat met een reden. Ik kom om woorden te stelen. Ik ben namelijk geen alledaagse papegaai. Ik ben verreweg de meest welbespraakte papegaai op deze wereld, en dat komt omdat ik ’s nachts woorden steel van slaperige mensen. Alle andere gevederde paradijsvogels hebben maar een beperkte woordenschat, maar ik niet. Ik durf zelfs te wedden dat ik wel meer woorden ken dan jij‘.
‘Ik wil je best een aantal nieuwe woorden leren, papegaai’, onderbrak ik hem. ‘Als je me daarna maar weer laat slapen. Maar hoe weet ik welke woorden je al kent en welke nog niet?’.
‘Daar hoe je jezelf geen zorgen over te maken’, antwoordde de papegaai. ‘Als je nog een tijdje met mij praat ben ik tevreden’.

De papegaai vertelde dat hij uit de Pampas van Bolivia naar Brazilië was gevlogen. Hij kwam er snel achter dat het oerwoud geen plaats was voor hem en dat de andere dieren te dom waren. Aangekomen in Brazilië had hij zich de Spaanse taal al snel eigen gemaakt. Vervolgens was hij over gevlogen naar het zuiden van de Verenigde Staten om Amerikaans Engels te leren. Maar Miami was geen plaats voor een ara, vertelde de papegaai. Daarom was hij de Atlantische oceaan overgevlogen naar Italië, want daar had hij de mensen vaak goede dingen over horen zeggen. We spraken over de uit de hand lopende situatie tussen studenten en de politie. Ik vroeg hem hoe het was om te vliegen.

‘Ik denk dat de mens vliegen zwaar overschat. Het is gewoon een manier om van een punt naar een ander punt te komen, net als lopen’.
‘Dat kan ik me nauwelijks voorstellen’, zei ik. ‘Het lijkt me zo fantastisch. Een puur gevoel van vrijheid’. De papegaai gooide zijn hoofd weer naar achteren zoals hij eerder deed en liet een krakende,  schrale lach los.
‘Misschien de eerste keer, dat kan ik me niet meer herinneren. Maar geloof me, als je zo vaak hebt gevlogen als ik dan is de lol er snel genoeg van af’.

Als ik de papegaai zijn gang had laten gaan had hij nog uren kunnen praten over de klassieke Griekse filosofie. Voor een lange tijd was zijn nest naast de faculteit van de geesteswetenschappen in Bologna. De Università di Bologna was een prachtig gebouw met veel donkere hoekjes die geschikt waren om een nest te bouwen. Bovendien was de ara erg geliefd bij de studenten, en daarom kreeg hij altijd genoeg te eten. Hij was aardig dik voor een papegaai. Maar nu zat hij in mijn slaapkamer en ik was niet van plan hem te voeden, want dan zou hij nooit weg gaan.

‘Uh, het spijt me, meneer papegaai, maar het wordt nu toch echt tijd voor mij om weer te gaan slapen’. Het liep al tegen vieren en ik moest de volgende ochtend vroeg op. ‘Ik kan denk ik niet zo goed slapen met een fladderende ara in mijn kamer, dus ik zou je vriendelijk willen verzoeken mij weer alleen te laten’.

‘Die formaliteiten zijn niet nodig hoor’, sprak de papegaai. ‘Ik stond al op het punt te vertrekken. Ik wordt claustrofobisch van kleine ruimtes. Ik heb wat meer bewegingsruimte nodig. En om eerlijk te zijn is dit maar een klein kamertje, dus veel langer had ik het hier niet uitgehouden’.
De papegaai strekte zijn vleugels en gaapte.
‘Vriendelijk bedankt voor de gastvrijheid. Ik heb toch zeker wel weer een of twee nieuwe woorden geleerd. Dat maak ik niet vaak meer mee de laatste tijd. Je bent slimmer dan je er uit ziet en bovendien ben je nog jong dus je kan nog veel leren’.
Voordat ik kon antwoorden was hij al weer het raam uit gevolgen.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd en mijn huisgenoten tegen het lijf liep gebeurde er iets  uitermate vreemds. Ik merkte het nadat we elkaar groetten met goedemorgen.  

‘Heb je lekker geslapen?’, vroeg Sara.
‘Lekker geslapen, lekker geslapen’, was het enige dat ik uit kon brengen.