Proloog

De proloog voor 'Wolven en Brood'.

Alles is tot dusver perfect geweest. Zijn ideeën hadden hun vruchten afgeworpen toen de overheid eindelijk potentie zag in zijn plan supersoldaten te creëren om het land te beschermen.

 Om hem te belonen, hadden ze hem een kantoor in de faciliteit gegeven, een prachtige kamer met donkerhouten muren gedecoreerd met zijn certificaten in gouden lijsten en klassieke kunststukken. In de achterkant van de kamer staat een bruinleren sofa, twee lange wit-gekapte lampen aan beiden zijden ervan, en een crèmekleurige stoel. Zware gordijnen met een ingewikkeld patroon filteren het zonlicht dat door het raam naar binnen komt. Het compleet rode plafond met zwarte plinten, dat totaal niet past bij de vormgeving van de ruimte, heeft altijd al de dokters interesse gewekt. Hij vindt het wel wat hebben, om iets buitengewoons in een anders normale werkplek te hebben. Op het zware houten bureau, waarvoor een comfortabele grijze fauteuil is neergezet, staat een foto van zijn familie. Het is een recent genomen afbeelding waarin hij samen met zijn vrouw �" wie hij heeft ontmoet op een zeldzame vakantie in Engeland �" en zijn dochter �" met haar lange chocolade- en karamelkleurige haar en katachtige ogen die op die van haar moeder lijken �" kijken naar de echte persoon buiten het vastgelegde moment.

 Hij mist ze, maar weet dat hij niet naar huis kan terugkeren. Niet nu succes binnen handbereik ligt. Deze zeven jongens zullen de oplossing zijn voor het probleem waarmee hij al zo lang worstelt. Tot nu toe heeft alle moeite afbetaald, maar nooit zijn ze dichter tot een echt resultaat gekomen. Dat was voordat ze hen afleverden. Sindsdien is er gestage vooruitgang.

 De opwinding over het toekomstige vooruitzicht en de adrenaline die ermee gepaard gaat, wordt teveel en de wetenschapper hoest, zijn longen brandend in zijn borst. De afgelopen paar dagen is hij begonnen een griepje te ontwikkelen, maar hij weigert het hem te laten hinderen. Zodra hij thuis is, is er tijd om in bed te liggen en te rusten.

 Een alarm klinkt in de gang, de lichten flikkeren bloedrood terwijl een sirene loeit.

 Nee. Dit is niet aan het gebeuren. Al het harde werk dat hij in dit project heeft gestoken, het kan simpelweg niet teniet worden gedaan.

 Zijn meesterwerk mag niet ontsnappen.

 De angst doet zijn hart zo snel kloppen dat het een kans heeft om uit zijn borst te springen als hij niet kalmeert.

 ‘We hebben de beste bewakers in dienst,’ stelt hij zichzelf gerust. ‘Zij zullen het afhandelen en alles zal teruggaan naar hoe het normaal is.’

 De door naar het kantoor wordt opengegooid met een klap, het hoofd van de beveiliging hijgend in de deuropening. Hij is een beer van een man een doet zijn bijnaam van ‘’De Reus’’ eer aan. ‘Dokter Ban,’ brengt de man moeilijk ademd uit. ‘Ze- ze zijn ontsnapt uit hun cellen, meneer.’

 ‘Bent u niet het hoofd van beveiliging, Kang? Doe er iets aan in plaats van hier slechts een beetje te staan!’ Zijn handen op het bureau slaand, staat dokter Ban op en kijkt De Reus onverschrokken en furieus in de ogen. ‘Breng. Ze. Terug.’

 ‘Mijn mannen zijn ermee bezig, meneer, maar-’ Een onafgemaakt antwoord, iets dat de wetenschapper geweldig tergt.

 Als je iets zegt, maak dan in ieder geval je zin af.

 ‘Maar wat?’ gromt hij, zijn handen samenknijpend tot vuisten. Hij moet zich echter terugtrekken naar zijn stoel als hij weer pijnlijk begint te kuchen.

 De bewaker kijkt hem kortstondig sympathiek aan voordat hij eindelijk afmaakt waar hij aan begonnen was. ‘Ze hebben het gebouw in lichterlaaie gezet, meneer. Ik heb het bevel van hogerop gekregen om het pand te evacueren. Degenen die over zijn, tenminste.’

 Ban trekt een wenkbrauw op in verwondering. ‘Hoe bedoel je dat?’

 ‘Mensen zijn al in de vlammen omgekomen aangezien het zich snel verspreidt. Het alarm is te laat geluid. We moeten gaan. Nu.’

 De dokter staat op, struikelend wanneer een duizeligheid hem overmeestert. De Reus haast zich naar zijn zijde om hem ondersteuning te verlenen, zijn arm rond de middel van de andere man slaand terwijl hij een van Bans armen over zijn schouders plaatst.

 ‘Kang?’ sputtert de ziekelijke onderzoeker deemoedig.

 ‘Ja, meneer?’

 ‘De foto.’ Ban knikt zwak naar het omlijste vastgelegde moment.

 De bewaker kijkt naar het bureau, de herinnering die zijn collega bedoelt in zijn zicht. Snel pakt hij het en geeft het aan de rechtmatige eigenaar, die er teder naar staart. ‘Ik kan ze niet achterlaten.’

 Geen reden meer hebbend om langer te blijven, haasten de twee mannen zich naar buiten. De Reus pikt de dokter op en gooit hem over zijn schouder wanneer de man halverwege naar de uitgang het bewustzijn verliest, verstikt door de rook. Wetende hoeveel zijn gezin voor hem betekent, pikt de bewaker de foto die Ban had laten vallen op van de vloer en houdt het dicht bij zich zodat hij het kan teruggeven zodra ze in veiligheid zijn.

 Dankbaar dat ze niet hun onstuimige mislukkingen waren tegengekomen en zich voegend bij de anderen op een nabijgelegen heuvel, kijken de overlevers uit op hun brandende werkplek terwijl Ban onder een boom ligt met de kostbare foto in zijn handen.

 Door zijn grote voorbeeld zo voor zich te zien, zweert Kang dat hij ervoor zal zorgen dat de man veilig terugkeert naar Engeland om te herstellen van zijn ontwikkelende ziekte, want zonder hem zal al hun moeite voor niets zijn geweest.

 Deze man is een genie, een redder, een held die desalniettemin beschermd moet worden, denkt hij als hij naar de onderzoeker kijkt.

 Toch weet hij op de een of andere manier dat de dokter niet terug zal keren, bekend met de bevelen die zijn superieuren hebben uitgevaardigd betreffende Bans toekomst in dienst van de overheid.

 Nu zijn die zeven mutanten daarbuiten, mensen hebben hun leven verloren en hier is De Reus, wetend dat er niets is dat hij eraan kan doen.

 Hij is wat hij altijd bang was te worden.

 Machteloos.