Sa Kagutom, Kasakit, Ug Kamatayon

SA KAGUTOM, KASAKIT, UG KAMATAYON

Psalm 119:145

Great peace have they which love thy law: and nothing shall offend them.

Moses, Moses, Moses, kinabuhi mo gilantaw,

Kaniadto, karon, ug sa umaabot nga mga adlaw.

Kasinatian mo misantop sa akong pagtukaw,

Sa kagutom, kasakit, ug kamatayon ikaw gihanduraw.

Kagutom! Kauhaw! Kini ang mga alburuto.

Yawyaw, tiyabaw: nibungol sa mga dunggan mo.

Pagbasol, pagmahay, ug tulisok sa mga tudlo,

Pagkahait sa mga dila ug mga tutok sa mga tawo.

Pagkatahom paskan ug pakaw ang mga baba!

Pagkanindot sabligan ug harina mga matang gasiga!

Apan kini wala midangat sa imong hunahuna.

Hinuon ikaw sa Dios mihilak ug midupa alang kanila.

Kasakit! Pagkamakalagot ba nga handumon!

Tungod kanila nahagit ang imong pagkatawhanon.

Sa makanunayong bagotbot ulo mo nagmainiton,

Nasipyat ikaw ug sa saad sa Dios wala makadayon.

Apan ang gugma sa Dios kanimo wala nawala.

Sa mahabog nga kabukiran ikaw Kaniya gidala,

Gitugutan nga sa mahimayaong saad makakita,

Sa kamatayon mo ang Dios mismo maoy nipahiluna.

Kagutom, unsay pulos kung kini masulbad?

Mawala ba ang kinaiya sa mga tawo nga labad?

Kasakit, kung mawala ba ikaw kalinaw mukunsad?

Kamatayon, tubag ba sa prolemang wa'y paglubad?

Sa usa kabulan ug napulo kaadlaw siya walay kaon,

Apan sa kamingawan kauban sa Dios nagmalinawon.

Sa tanan nga kapakyasan nga iyang naangkon,

Presensya sa Dios maoy labing halangdon.

Mawala man ang tanang mga butang sa kalibutan,

Mapuno man sa kasakit ang dughan ug kalawasan,

Manuktok man ang kamatayon sa pultahan,

Ang kalinaw ug kalipay sa Dios maoy akong kuptan!